jueves, 24 de marzo de 2011

... E VIMOS AO TIGRE!

Fai moito que non publicabamos xa que estivemos unha semana en Lagunas, unha vila na que non funcionaba a conexion de internet moi ben. Esta vila esta no medio da selva, e so e posible o acceso mediante lancha (10 ou 22 horas segundo sexa viaxe de ida ou volta). Dende aquí puidemos acceder a Reserva Nacional Pacaya-Samiria na que estivemos 5 dias coñecendo a flora e fauna do lugar.
Foi unha experiencia incrible: calor, humidade e mosquitos a moreas! …pero ainda asi o desfrutamos moitisimo.  Observamos un monton de plantas e arbores novas para nos como a xiringa (da que se extrae o caucho), os renacos (que extenden as suas raíces dende as polas ata ao auga), moitos tipos de palmeiras distintas (moitas con froitos que usamos para facer artesania como o huasai ou a tahua), a Victoria Regia planta xigante flotante, a huama planta pequeniña flotante que crea unha especie de campiño enriba do auga….
Pero quizais o mais expectacular foi a cantidade de animais que puidemos ver. Nas fotos seguintes deixamos unha pequena parte, os que puidemos fotografiar dunha forma “decente”, pero houbo moitos mais como o papagayo vermello enorme e colorido, aves rapaces coma Mamavieja, o Choro (mono mais grande da zona), o Coto (mono aullador ) o paxaro carpinteiro, o condor da selva, o lobo de rio (especie de nutria xigante), o bufeo (golfinho) negro, pirañas, serpes …. Pero o mais impresionante, o mais maxestuoso, o mais impactante, co que non contábamos e apareceu ante os nosos ollos foi…….. O JAGUAR!!!! De feito vimos dous, unha pequena cria (pequena de mais dun metro de longo) e a sua mai (moitismo mais grande ainda) que baixaron pola noite a beber ao rio.
E por suposto non nos podemos olvidar da comida, tivemos oportunidade de comer alguns froitos que nacen na selva como a cocona (que se come con sal) o humari e o aguaje (riquisisimos para a miri) a taperiba (riquísima, riquísima) o chimbillo (comida do mono) e tamen comimos chonta, unha parte da palmeira huasai.
Aprendimos moitas lendas e historias da selva tantas tantas como para escibir un libro.  
Despois destos 5 dias no corazón da selva estivemos de invitados na casa do noso guía e a sua familia que nos trataron xenial e con eles aprendimos a maneira de vivir na selva. Nestes días en Lagunas puidemos participar nunha ceremonia de ayahuasca, onde un chaman (curandeiro) prepara unha bebida alucinoxena a base de plantas da selva.
Agora mesmo estamos de volta en Tarapoto pretendendo seguir viaxe cara Ecuador.
Saudos a tod@s!
nota da miri: eu tecleo case sempre pero os comentarios escribimolos entre os dous, asi que as explicacions non son solo miñas.
































8 comentarios:

  1. Sin comentarios.....
    ¡No me extraña!!!!!!

    ResponderEliminar
  2. MIRI, Y SI TE VIENE EL COCODRILO?? ....
    MUY BUENAS LAS FOTOS Y LOS COMENTARIOS, GRACIAS A LOS DOS....
    VAN A SER MUCHAS CENAS, PARA CONTAR TODAS LAS HISTORIAS Y LEYENDAS ... DIFICIL SUPERAR LOS RICOS MENUS QUE OS TOMAIS POR ESAS TIERRAS...

    BESAZOS....MUUAAAAAAAA...

    ResponderEliminar
  3. QUERIDOS NIETOS, CADA DIA ME IMPRESIONA MAS LO QUE VEO EN VUESTRAS FOTOS.(estoy escribiendo yo).

    ME ALEGRO Q ESTEIS PASANDOLO TAN BIEN

    BESOS
    ABUELA SITA

    ResponderEliminar
  4. Ola!! Como ides?? Xa vin as vosas fotos, son flipantes, q envexa! Recibin as vosas postais, moitas grazas, e a ver se cando remate o curso, que é moi moi chungo, podovos escribir máis. Seguide disfrutando!! O teu afillau, a tua tia e tio e a tua prima.

    ResponderEliminar
  5. Pues yo, ahijado mío, que era de las que más interés tenía en recibir noticias puntuales y fotos abundantes, me estoy quedando atrasadilla en las noticias, ando muy liada con las idas y venidas de Susi y Jaime, (ya sabes que aparte de profe, soy ama de casa,niñera, taxista, monitora de tiempo libre, y...etc, etc,........)y cuando por la noche me dispongo a abrir el blog , estoy tan cansada , que lo dejo para el dia siguiente, y... en fin.... solo desearos que sigais disfrutando , es una experiencia única.... Un besazo

    ResponderEliminar
  6. La verdad es q la aventura no decrece en intensidad. Creo q no deberías desechar esta propuesta d escribir un libro, dos enfoques: historiadora y farmacéutico. Np tendréis q contarnoslo uno a uno y poneros como pocas y podréis recuperaros d la inversión. Al menos la compra x los seguidores estará asegurada. Ja,ja.....
    Un beso a los dos

    ResponderEliminar
  7. loisiño estas juapisimo,pero de verdade ,pareces don quixote so che falta a palangana na cabeza.pepinho

    ResponderEliminar
  8. JAAAAAARRRLLLLL LA SELVA!!!!! MOOOOOOLAAAAA!!!
    Vémonos no Derrame lo??? Ke nervos, ke nervos!!! MUAAACCKKKSSSS!!! Aburiño rapaces!!
    Pd: xa non conto nada da miña vida, xq todo segue igual...teño entrevista de traballo este xoves, a ver a ver...

    ResponderEliminar